هميشه تعدد نشانه ضعف است،و خدا نمي تواند ضعيف باشد. بنابر اين فرض دو با فرض خدا بودن قابل جمع نيست. در براهين اثبات خدا گفته شده كه حتما ذات بی نيازی وجود دارد كه خالق و آفريننده جهان است، وقتي به ضعف و عجز خود نگاه می كنيم می يابيم كه ذاتی هست كه مانند ما ضعيف و ناتوان نيست و او ما را آفريده و نعمتهای فراوان به ما ارزانی داشته است، هيچ گاه ضعيف نمی توانند هستی بخش به جهان باشد. او بايد غني بالذات باشد يعني ذره اي ضعف و عجز در او راه نداشته باشد، چون ذره اي ضعف به معني آن است كه ذات او عين قدرت نيست چون در اين مورد قدرت از او جدا شده است. از آن طرف تعدد هميشه ملازم با ضعف ذاتی است،زيرا وقتی دو شخصيت باشند می پرسيم آيا شخصيت الف توان رويارويی و نفوذ و غلبه بر شخصيت ب را دارد يا خير؟ (دقت شود سوال از اين نيست كه آيا اين كار را مي كند يا خير، بلكه سوال از اين است كه آيا توان آن را دارد يا خير) اگر پاسخ مثبت باشد پس فرد ب ضعيف و ناتوان است،واگر جواب منفی باشد پس فرد الف ضعيف و ناتوان است. پس هيچ گاه نمی توان فرض كرد دو غنی باذات وجود داشته باشند.